Zulmü yıkan, karanlığı parçalayan, gökyüzüne yükselen bir ateş…
Demirci Kawa’nın zalim Dehak’ı öldürmesi ile hafızalarda bin yıllara dayanan tarihsel kökleriyle, zorbalığa karşı mücadelenin zaferle sonuçlandığı, her yerde ateş yakılarak taçlandırılan gün…
Ne derin bir anlam, bir uyanış ve ne muazzam bir direniş NEWROZ…
Her yıl olduğu gibi bu sene de Newroz; fikirler ve siyasetin konuşulması noktasında buluşan benzer beyanlarla kutlanıyor…
Newroz’un ateşi, barışın sesini gökyüzüne yükseltir mi bilinmez ama Enfal’den, Halepçe, Irak, Suriye’ye, şimdi; Ukrayna’dan Rusya’ya, renkleri unutulmuş, hazana batırılmış bir bahar hâkim zamanda…
Ve bugün Dünya Şiir Günü aynı zamanda…
Şiir; “dilin, hatta kültürün köpüğü” derken sevgili Dostoyevski, şiir “anayasaya aykırıdır” diyor Cemal Süreya. Şiir; bir başkaldırı, çoğu kez haykırış ve dik duruş, özgürlük, varoluş sancılarımızın merhemidir diye ekliyorum ben bir şair olarak…
Hayır, monolog yapmayacağım. “Sevmek ve sevmiş olmak. Bu kadarı yeter. Gerisi? Başka bir şey istemeyin. Hayatın karanlık kıvrımları içinde bulunacak başka inci yoktur.” Diyor, sevgili Hugo…
Ölümü çağıran savaşlar yerine, yaşamı savunan barışı savunmak sevmekle ilgili değil mi? Diyeceğim…
Hani, başlıyor ya her şey bir insanı sevmekle…
Newroz, direniş olduğu kadar uyanışı değil miydi tabiatın, insanın…
Hani, kâğıttan birer gemiyle içinden geçeceğimiz…
Yeni başlangıçların efsuni aralığı olan…
Biliyorum, cümlelerimin bir ucu trajedi, diğer ucu bahçe bahar çiçekli. Fakat bunlar bir melankoli değil. Hayır, bahar güzellemesi hiç değil. Olmasını düş’lediklerim…
Yok sayamayacağımız kadar, dışarıda delikanlı bir bahar, ama ellerimizle savurduğumuz bir de zaman var. Dağlarına bahar gelmiyor yerkürenin, gelmiyor memleketimin…
Kaybediyoruz insani iklimi. Haritanın yırtılan yerlerinde, göç yollarında yaralı bir kuş gibi acıyor insan düşleri…
Bahar geliyor, kuşlar, çiçekler, yalan biliyorum ama olsun,
Bazen yalan da güzel değil mi?
İnançları, dilleri, kimlikleri farklı diye insanların düşman olmadığı bir baharın doğduğunu düşlesek…
Ezgilerle sulara karışsak. Dicle’nin kenarında su içen bir karacanın başını okşasak. Fırat’tan sızan ışıkla halaya dursak…
Eşitlenmek değil miydi bahar. Baharın çiçeği de leylak. Hani, bu bahar leylaklar altında, özgürlüğün ve aşkın şiirlerini okusak. Eşitlensek, çoğalsak…
Yalan biliyorum ama biliyorum; biraz, biraz toparlayabilsek kederleri ve biraz umut ekebilsek, güneşli hüzünlerde yüzünü bahara dönecek…
Mavi geceler, yıldız ışıltılı bir ay ve yalansız bir gökyüzü altında biliyorum mümkün, savaşsız bir dünya…
Biliyorum, dışarıda defalarca sınanmış, sorular sorulmuş, cevaplar alınmış, keskin bahar var. İnsanlar dillerinden dolayı hala cezalandırılıyorlar. Her yerde hala savaşlar var…
Yeni yalanların başlangıcı belki baharlar. Ama diyorum hani, Rilke’nin dediği gibi; çiçek açmanın da solmanın da bilincinde olsak. Açsak bu bahar ve bu kez solmasak. Çarpışsak bir yıldız gibi karanlıklarla ve şiirle yürüsek ve yürüdüğümüz her yeri aydınlığa çıkarsak…
Hani diyorum düşlersek, yalan da olsa. Olmaz mı? Olur. Hayaller gerçek olur…
Düş’lerimiz “Hêviyê jiyana me”,
Hayatımızın umudu olur…
Umudun büyüyüp, hayalin gerçekle buluşacağı bir dilekle Nevroz kutlu olsun. Birbirinize dokunun şiiriniz olsun. Şiiriniz Aşk olsun…
