Mehria Afzali, Taliban şiddetinden kaçan Afganistan’ın ilk kadın televizyonu Zan TV’de siyasi programlarından sorumlu gazeteci. Mehria artık ailesi ile birlikte Türkiye’de yaşıyor. Hayatta kalmak, ailesi ve kendisi için yeni bir gelecek kurabilmek için bir gece içinde mülteci olmaya karar verdi.. Taliban’a rağmen gazetecilik yaptı. Afganistan’ın en bilinen kadın televizyoncularından biriydi. Her sohbette, mesleğine aşık olduğunu söylüyor ve Türkiye’de de mesleğini yapabilmek için çabalıyor. Medyaport olarak Mehria’ya kulak verdik; genç bir kadın gazetecinin mülteciliğe uzanan hikayesini anlatmasını istedik. Mehria, Afganistan’da, kan davasını önlemek adına kuzeninin yerine zorla evlendirilmesini ve duygularını yazdı. Aslında Mehria’nın hikayesi sadece O’nun değil, bütün Afgan, bölge kadınlarının hikayesi de… Mehria’nın önümüzdeki haftalarda da hikayesini dinlemeyi sürdüreceğiz:
Babam, Abdül’ün ailesinden evlilik için biraz daha zaman istedi, onlar da kabul etti. Abdül hafta sonları eve gidip gelmeye başladı. Nişanlısı olarak ben de onu karşılıyordum.
Bir gün evde bir imkan oldu ve Abdül’e konuşmak istediğimi söyledim.
Abdül’e, kuzenim Mehtap’a yönelik davranışlarının çok kötü olduğunu söyledim. Mehtap’ı gerdek gecesi sonrası bakire olmadığı gerekçesiyle eve getirmişlerdi. Hiçbir insanın hak etmediği bir şekilde.. Saçları kısacık kesilmiş, kırmızı bir elbise giydirilmiş ve bir atın üzerine ters oturtulmuştu. Tüm bunların çok üzücü olduğunu anlattım Abdül’e ve gözünün içine bakarak “Mehtap’ı bakire değil diye hem ailesine hem mahalleye rezil ettiniz. Peki benim bugüne kadar bir erkekle birlikte olmadığımdan nasıl bu kadar emin olabiliyorsun? Bunun garantisini kim verebilir? Üstelik neden sadece kadınlar sorgulanıyor? Senin bakir olup olmadığını ben neden sorgulayamıyorum. Sadakat yürektedir. Evlilikte önemli olan aşktır, güvendir, sevgidir. Ben seni tanımıyorum. Seni sevmiyorum. Bu evlilik yanlış” dedim.
Abdül ile yaptığım konuşmadaki cesaretim, evlenmemek için sanki son şansımdı. Abdül kafasını öne eğdi ve “benimle evlenmek istediğini, evlilik için acele etmeyeceğini” söyledi.
Üniversitede birinci sınıfın sınavlarını çok zorlukla verdim. Artık düğün tarihi gelmişti.
Önce kına gecesi yapılacaktı, ardından da düğün…
Kına gecesi yapıldı. İki gün sonra düğün yapılacaktı. Düğün öncesi hamam geleneği vardır. Hamama gidildi. Benim ailemin kadınları, Abdül’ün ailesinin kadınları… Nefes alamıyordum artık. Hamamdan çıktık eve doğru yürürken başım dönüyordu. Ayağım kaydı ve inşaatın yanından geçerken yüksek duvara çarptım. Duvarın üzerindeki inşaat demiri alnıma batmış. Hastanede açtım gözümü. Bir süre hastanede kaldım. Kontroller yapıldı. Başıma dikiş atıldı. Ertesi gün düğünüm vardı. Bense eve gidip yatmak istiyordum, günlerce yataktan çıkmadan yatmak istiyordum. Geçirdiğim kaza nedeniyle düğünüm ertelenir diye düşünüyordum.
Ama olmadı. Aile evimde geçirdiğim son gecemdi. Sabaha kadar ağladım.
Sabah erkenden Abdül geldi. Beni kuaföre götürdüler, ardından da düğün salonuna.
Konuklar çok eğlendi. Bana ise hayatım bitti gibi geliyordu.
Düğünün sonuna yaklaşırken annem yanıma geldi. Beyaz bir mendili uzatırken, “Gerdeğe girdikten sonra kanını bu beyaz mendile sil yavrum” dedi. Çok utanç vericiydi.
Düğün salonundan Abdül’ün ailesinin evine geldik. Bize oda hazırlanmış. Annem ve halam da salonda olacaklarını söylediler. Biz odaya girdik. Ne yapacağımı bilmiyordum.
Gelinlik ile yatağın üzerinde oturdum. Abdül uzun uzun baktı ve “gelinliğini çıkartmayacak mısın?” diye sordu. Sorusuna da cevap veremedim. Tanımadığım, aşık olmadığım bir insana dokunmak istemiyordum. Ağlamaya başladım. Direndim. İstemediğimi söyledim. Abdül çok sinirlendi üç ya da dört kez tokat attı. Artık direnmekten vazgeçtim. Gün aydınlanıyordu. Abdül peçeteye kan sürüp odadan çıktı. Dışarıda bekleyen halam ve anneme verdi.
Sabah oldu.
Artık umudu, hayat coşkusu olmayan genç bir kadındım.
DEVAM EDECEK…
